Rozdział 25

Jako że przyjechaliśmy w piątek i dziś moi rodzice mają wolne, zaproponowali żebyśmy pojechali razem na działkę.

- Co ty na to? – spytałam chłopaka.

- W sumie, czemu nie. – uśmiechnął się.

- No to weźcie ze sobą jakieś kostiumy, ja wezmę jakieś jedzenie i jedziemy. – uśmiechnęła się mama.

Poszliśmy na górę wziąć kilka rzeczy i parę minut później siedzieliśmy w samochodzie. Podczas drogi rodzice rozmawiali, a my siedzieliśmy z tyłu i słuchaliśmy muzyki, tym razem to Liam miał głowę na moich kolanach, a ja bawiłam się jego włosami.

- Liam nie! – krzyknęłam, kiedy on już trzymał mnie na rękach i niósł do wody.

- Mówiłaś coś? – zaśmiał się, kiedy staliśmy już przy brzegu.

- Tak, że cię zabiję, jeśli wejdziesz ze mną do tej wody. – wycedziłam przez zęby.

- Śmierć z twojej ręki to czysta przyjemność kochanie. – uśmiechnął się i wszedł do wody.

- Zimna! – wydarłam się kiedy się zanurzyliśmy.

- Ja cię ogrzeję. – zaśmiał się i mnie przytulił.

- Gdyby nie to, że nie umiem pływać, to przysięgam ci, że nawet bym cię teraz nie dotykała.

- Złość piękności szkodzi. – powiedział i pocałował mnie.

- Nienawidzę tego…

- Jak cię całuję? Myślałem, że raczej to lubisz.

- Bo to lubię.. Nienawidzę tego, że zawsze kiedy mnie wkurzasz, wychodzisz z sytuacji obronną ręką całując mnie. I tego, że mi właśnie w tym momencie przechodzą wszystkie nerwy.

- No cóż… Muszę mieć jakieś sposoby na ciebie. – zaśmiał się. – Nauczę cię pływać, co ty na to?

- To, że już wielu próbowało i im nie wyszło, oraz to, że boję się głębokiej wody.

- Przy mnie jesteś bezpieczna. – uśmiechnął się. – I przynajmniej pozwól mi spróbować cię nauczyć.

- Ehh… Coś czuję, że nie wygram, prawda? – westchnęłam.

- Grzeczna dziewczynka. Połóż się na wodzie i spróbuj się utrzymać, ruszając rękami i nogami.

- Ale ja się utopię.

- Ja tu jestem więc się uspokój. Będę trzymał ręce pod wodą i jak tylko będziesz opadała to cię złapię. – pocałował mnie w czoło, a ja zrobiłam to co mi kazał. Liam trzymał jedną rękę pod moim brzuchem, a drugą na wysokości bioder.

- Znalazłeś sobie świetny prestkst.  – powiedziałam czując na sobie cały czas jego dłonie.

- Nie mam pojęcia o co ci chodzi. – zaśmiał się. – No to teraz sama. – powiedział i przestałam czuć jego ręce.

- Liam nie! – próbowałam się go złapać, ale on się odsunął. – Co ty robisz? – spytałam przerażona, próbując jakoś się utrzymać na wodzie.

- Uczę cię pływać. – zaśmiał się. -  Świetnie ci idzie. – dodał. – No podpłyń do mnie.

- Niech cię diabli Payne. – syknęłam i zaczęłam płynąć do niego, bo był moją jedyną deską ratunku, gdyż póki co nie czułam dna.

- Mówiłem ci już, że złość piękności szkodzi. – zaśmiał się, oddalając się ode mnie jeszcze bardziej. – Widzisz, nauczyłem cię pływać. – uśmiechnął się triumfalnie.

- Wcale nie! Póki co to tylko mnie porządnie wkurzyłeś. – wycedziłam przez zęby. – A poza tym to zimno mi.

- Oj daj spokój… Nie wyjdziemy stąd, dopóki mi nie przyznasz, że nauczyłem cię pływać.

- Okey, nauczyłeś, wychodźmy.

- Nie tak szybko. Udowodnij. – uśmiechnął się. – Jak dopłyniesz sama do brzegu, to dam ci spokój. – spojrzałam za siebie.

- Jesteśmy prawie na środku jeziora! Do brzegu jest co najmniej 6 metrów! Nie dam rady. – czułam, że mój strach daje o sobie znać, bo uświadomiłam sobie, że tutaj dno jest jakieś 3 metry pode mną. Zaczęłam panikować. – Liam proszę cię podpłyń do mnie.

- Świetnie sobie radzisz.

- Liam błagam cię, chodź tu. – poczułam jakby nogi i ręce zaczęły odmawiać mi posłuszeństwa i że nie daję rady utrzymywać się na wodzie. – Liam boję się, chodź tu. – mówiłam rozpaczliwym głosem.

- Nie panikuj. – powiedział stanowczym i opanowanym tonem. – Dasz radę.

- Nie, nie dam! Boję się! – zaczęłam krzyczeć i machać rękami. Próbowałam do niego podpłynąć, ale on się nadal oddalał. – Liam! – krzyknęłam już na granicy płaczu. On chyba to wyczuł, bo szybko do mnie podpłynął i mocno mnie przytulił.

- Czemu ty tak panikujesz?

- Mówiłam ci, że boję się głębokości! – wydarłam się na niego. – A ty karzesz mi się uczyć pływać na środku jeziora!

- Uspokój się. Spanikowałaś. Dopóki nie obejrzałaś się za siebie nawet nie zdawałaś sobie sprawy, że jesteśmy tak daleko od brzegu i normalnie pływałaś.

- Nie, to było jeszcze jak byłeś blisko mnie i czułam, że mogę cię w razie czego złapać. – wtuliłam się mocno w niego. – Proszę cię zabierz mnie na brzeg.

- Przepraszam. – spojrzał mi w oczy. – następnym razem już tak nie zrobię. – musnął moje wargi. – Wybaczysz mi? – uśmiechnął się.

- Nie będzie następnego razu i... I znów to zrobiłeś! Znów w momencie kiedy miałam cię ochotę udusić, pocałowałeś mnie. – Liam zaczął się śmiać.

- To jest świetny sposób.

- Wcale nie. – udawałam obrażoną.

- Zaraz ci udowodnię, że tak. – powiedział i po chwili znów mnie pocałował. Odwzajemniłam to i przez dłuższą chwilę całowaliśmy się. – Widzisz? – spytał odrywając ode mnie usta.

- Jeszcze nie… - powiedziałam i tym razem to ja przywarłam do niego. Przy każdym pocałunku wydawało mi się, że nasze usta idealnie do siebie pasują. Wplotłam mu ręce we włosy, a on objął mnie w talii.

- Nauczyłem ją pływać. – oznajmił zadowolony z siebie Li, kiedy weszliśmy do domku na działce.

- No to brawo, chłopie, bo mi się przez 17 lat nie udało. – powiedział mój tata.

- Jemu też się nie udało. – wytknęłam język. – Dalej boję się być na głębokiej wodzie.

- Ale kiedyś w ogóle bałaś się do niej wchodzić. – wypomniał Liam.

Rodzice zaproponowali, żebyśmy zostali na działce do jutra. Zgodziliśmy się i wieczorem zrobiliśmy sobie grilla.

- Dobra nie wiem jak wy, ale ja już jestem zmęczona i idę spać. – powiedziałam wstając z kolan mojego chłopaka.

- A właśnie… Zapomniałam o tym, że tu są tylko dwa pokoje. – powiedziała mama, a ja uśmiechnęłam się do Liama.

- No cóż… Jakoś będziemy musieli przeżyć tą noc w jednym pokoju Liam… - zaśmiałam się.

- Dobra, dzieciaki, ale tylko dzisiaj i ma być spokój. – spojrzał na nas tata. Oboje zaczęliśmy się śmiać, po czym przytaknęliśmy im i poszliśmy do pokoju.

- Nie mam siły. – opadłam na materac, leżący na podłodze. – Zmęczyła mnie ta ‘nauka pływania’.

- Jutro też cię pouczę – uśmiechnął się i położył obok mnie.

- Nie ma takiej opcji.

- Chyba już to przerabialiśmy. – zmierzył mnie wzrokiem. – Mam na ciebie sposoby i mam zamiar je wykorzystywać. – uśmiechnął się.

- Pamiętaj, że nie zawsze one będą działać.

- Oj zawsze, zawsze. – odgarnął mi kosmyk włosów i wsadził za ucho. – Jesteś piękna. – powiedział poczym pocałował mnie.

- Zapomniałeś dodać, że inteligentna i skromna. – zaśmiałam się.

- Ah… Fakt, mój błąd. – również zaczął się śmiać.

- No, ale skoro mam takiego przystojnego chłopaka, to chyba muszę choć trochę dorównywać mu urodą, nieprawdaż?

- Mówiłem ci już, że cię kocham?

- No coś mi się o uszy obiło.

Nawet nie pamiętam kiedy usnęłam, obudziłam się wtulona w Liama. Tego mi brakowało, uśmiechnęłam się i patrzyłam na to jak on słodko wygląda gdy śpi.

- Nawet sobie nie zdajesz sprawy z tego, jak bardzo chciałabym budzić się tak do końca życia. – powiedziałam cicho, sama do siebie. Wyszłam po cichu z łóżka, żeby go nie obudzić i poszłam do łazienki wziąć prysznic.

*wieczór*

Po powrocie do domu włączyłam laptopa, żeby poszukać lotu do Londynu. Po pierwsze, nie chcę za długo siedzieć rodzicom na głowie, po drugie stęskniłam się już za tą bandą idiotów, po trzecie nie za bardzo jest co tutaj robić.

- Co powiesz na wtorek? Bilety są w miarę tanie, a wylot jest rano, więc pewnie po południu bylibyśmy już w domu.

- Jak dla mnie jest ok.

- W takim razie pojutrze wracamy. – uśmiechnęłam się i kupiłam bilety. – Co powiesz na spacer? – spytałam zamykając laptopa.

- Jak najbardziej. – uśmiechnął się. Ubrałam się w to i wyszliśmy.

- Znów jesteśmy w tym ślicznym parku.

- Tak, chciałam ci coś pokazać. – wzięłam go za rękę i przeprowadziłam, przed labirynt krzaków.

- Ale tu pięknie… - powiedział kiedy staliśmy ‘w moim miejscu’, zawsze kiedy coś mnie dręczyło siadałam na ławce koło stawu, puszczałam muzykę i odcinałam się od świata. Mały stawik z bajkowym mostkiem, ławka i drzewo, które w upalne dni dawało cień, i co najważniejsze zero ludzi. W zasadzie to tutaj nigdy nikogo nie było. Usiedliśmy na ławce (czyt. Liam usiadł, a ja położyłam mu głowę na kolanach) i siedzieliśmy w ciszy, patrząc sobie w oczy. Mogłabym nie robić nic innego przez następny tydzień. – Chyba niezbyt wiele osób wie o tym miejscu. – stwierdził Li.

- No to takie bardziej odludzie. – potwierdziłam. – Chciałam ci pokazać to miejsce, bo dla mnie ono jest magiczne, a od dzisiaj będzie jeszcze lepsze.

- A to czemu?

- Bo jestem tu z tobą. – uśmiechnęłam się i teraz usiadłam mu na kolanach, żeby się w niego wtulić i zaciągnąć jego zapachem. – Chciałabym, żeby ta chwila trwała wiecznie. – szepnęłam mu do ucha.

- Możemy się postarać, żeby takie chwile były jak najczęściej. – uśmiechnął się i pocałował mnie w czubek głowy.

***************************************************
Też sądzicie, że ten rozdział jest zbyt sielankowy? Ja też uważam, że trzeba coś pozmieniać. ;)

I jeśli czytacie rozdziały, to proszę was o komentarze, bo one napędzają mnie do daleszego pisania. A jeśli ich brak, to sami rozumiecie... Zastanawiam się czy jest sens dalej pisać coś czego nikt nie czyta...